Jak Dobrać Karton

Mechanizacja wybierania kiszonki z silosów wieżowych wymaga wysokich nakładów technicznych, tak, że aktualnie większość silosów wieżowych opróżnia się ręcznie. Praca ta zaliczana jest do najcięższych zamówień rolniczych i pochłania 2/3 całego czasu przeznaczonego na zadawanie paszy. W przypadku większych stad bydła czynność ta wymaga wagę zmechanizowania. Do tego celu stosowane są chwytaki i skrawacze. Chwytaki są narzędziami wielostronnymi, nadają się do napełniania i wybierania, ale wyłącznie grubo pociętej masy roślinnej. Rozdrobnienie źdźbeł do długości poniżej 3 cm utrudnia chwytanie masy roślinnej poprzez kleszcze chwytaka. Ten sposób wybierania powoduje silne rozluźnienie powierzchni zakiszanej masy roślinnej. Skrawacze wybierają równomiernie grube warstwy masy roślinnej nie rozluźniając całej pryzmy i pozostawiają gładką powierzchnię — jednakże stosowanie ich jest uwarunkowane z kolei dużym rozdrobnieniem masy roślinnej. Pod względem wytworzania technicznego i sposobności wykorzystania rozróżnia się skrawacz górny i skrawacz dolny. Skrawacz górny zawieszony jest na ciągniku ponad pryzmą kiszonkową. Zamocowane na skrawaczu rolki wspierające opierają się o ścianę silosu, co zapewnia właściwy kierunek cięcia. Ślimacznice wyposażone w ostrza tnące albo przenośnik zębaty skrawają rozdrabnianą masę i przenoszą ją do umieszczonej w środku rzutnika dmuchawy. Poprzez otwory (luki) o maksymalnym rozstawieniu 1, 65 cm kiszonka jest wdmuchiwana do szybu. W dużych silosach używa się górne skrawacze, które kierują kiszonkę do środkowego szybu uformowanego podczas napełniania silosu za radą przeciągania okrągłego walca ze stali. W innym typu budowy dmuchawa stojąca na zewnątrz silosu wciąga masę roślinną. Przy stosowaniu tego rodzaju skrawaczy nie są potrzebne otwory (luki) do opróżniania silosu.

Zobacz także: Jak Dobrać Karton

Bezpieczna Podróż Produktów

Jałówki i kastrowane młode bydło mają z powodu odmiennej gospodarki hormonalnej mniejsze tempo wzrostu w porównaniu z buhajkami. Wyraża się to zwłaszcza w niższych przyrostach białka a w warunkach bardzo intensywnego żywienia we wcześniejszym rozpoczęciu odkładania tłuszczu. Im większa jest koncentracja składników pokarmowych w paszy, tym bardziej opłacalny jest krótszy okres opasu. Jałówki i młode wólce mogą bez kłopotu być opasane na pastwisku —-jest to ich wielką zaletą w porównaniu do opasu buhajków. Niestety w znaczącej liczbie sytuacji zdarza się wówczas silna inwazja pasożytów, w wyniku, której wzrasta bezproduktywne zużycie składników pokarmowych. Ilość pobranych składników odżywczych nie pozostaje wtedy w żadnym rozsądnym stosunku do dziennych przyrostów.

Na bazie danych NRC, dokładniej opisanych poprzez Breirema i Homba (1972), normy dotyczące zamówienia na energię opasanych jałówek i młodych wolców zależnie do przyrostów. Potrzeby bytowe były określone dokładnie tak samo jak dla buhajków. Norma NRC określa je na 311 kj (77 kcal/kg) W0\'75. Zapotrzebowanie na 100 g przyrostu podane jest jako średnia, od której mogą być odchylenia rzędu 10 % przy wahaniu się przyrostów dziennych od 800 do 1000 g. W znacznym stopniu wyższe przyrosty są na ogół tylko krótkotrwałe, występują np. przy pi zejściu ze średniego pastwiska na intensywny opas oborowy na skutek wzrostu kompensacyjnego. Wtedy jednostka przyrostu osiągana jest nieco mniejszym nakładem energii.

Zobacz także: Bezpieczna Podróż Produktów

Zapakuj Swój Towar

Pierwszymi pojawiającymi się u lisów (zresztą i u innych zwierząt) włosami są włosy przewodnie, które wybijają się nad powierzchnię skóry w okolicy karku już u 41-dniowego płodu. W chwili urodzenia pełne szczenię pokryte jest przylegającymi włosami pokrywowymi (przewodnimi i ościstymi) o długości pięć—8 mm. Po pięć—8 dniach życia lisiąt zaczynają przebijać się włosy puchowe. W kolejnym rozwoju uwłosienia lisiąt charakterystyczne jest to, że do zimy włosy pokrywowe ulegają dwukrotnej przerobieniu, puchowe zaś — wyłącznie jednorazowej. Mianowicie poszczególne początkowe włosy pokrywowe kończą swój rozwój w okresie między 17 a 45 dniem życia szczenięcia, poczynając zaś od 35 dnia życia rozpoczynają już częściowo wypadać, przy czym wypadanie ich kończy się w wieku 75—80 dni. Na ich miejsce ukazują się włosy pokrywowe letnie; rozwój ostatnich włosów tego rodzaju kończy się w wieku 105 dni, a więc w końcu lipca. Już jednakże od połowy lipca (90 dni życia) rozpoczynają wypadać pierwsze włosy pokrywowe letnie, a z ich pochew rozwijają się włosy pokrywowe zimowe. Początek intensywnego wypadania włosów letnich przypada na połowę sierpnia, niezależnie od daty urodzenia szczenięcia.

Zobacz także: Zapakuj Swój Towar

Zapakuj Swój Towar

Przy wyborze piesaków do hodowli trzeba zwrócić uwagę na ich zdrowie i odpowiednią budowę. Już w momencie odsądzenia zwierząt od matki organizuje się pierwszą selekcję rodowodową, budując oddzielną grupę hodowlaną ze sztuk po dobrych rodzicach, wcześnie urodzonych i odznaczających się wielkością i prawidłową budową. Szczenięta te przechodzą na jak najtroskliwsze żywienie i powinny dla lepszego rozwoju mięśni skorzystać z większych klatek. Właściwego wyboru piesaków dla wypełnienia albo powiększenia stada hodowlanego dokonuje się ze stuprocentową pewnością nie prędzej wówczas, kiedy zwierzęta wyrosły i futro osiągnęło pełny rozwój. Już z ogólnego widoku można zorientować się czy zwierzę jest ogromne, mocne, dobrze rozwinięte i czy posiada prawidłową budowę. W porównaniu do samców wymagania muszą być bez wątpienia ostrzejsze. Nie trzeba dopuszczać do rozpłodu samców o ogólnej długości mniejszej niż 93 cm, samic zaś 90 cm. Długość mierzy się taśmą na grzbiecie zwierzęcia od czubka nosa do końca uwłosienia ogona.

Zobacz także: Zapakuj Swój Towar

Kartony Z Tektury

Poza słabym wzrostem zasadniczym objawem braku choliny u kurcząt i indycząt jest peroza. Pierwszymi jej objawami są punkcikowe wybroczyny i lekki obrzęk w okolicy stawu skokowego. Później następuje wyraźne jego spłaszczenie, spowodowane skręceniem kości stępowo-śródstopowej (skoku).\'Z czasami skok skręca się coraz bardziej i wykrzywia albo zgina tak, że nie tworzy już z kością piszczelową wspólnej płaszczyzny. W tych założeniach noga nie może udźwignąć masy ciała ptaka. Chrząstka stawowa ulega przesunięciu, a ścięgno Achillesa ześlizguje się z miejsca umocowania. Peroza nie jest swoistym objawem braku choliny, ponieważ występuje przy niedoborach duża większość składników pokarmowych. Aczkolwiek u kurcząt żywionych karmą ubogą w cholinę śpiesznie dochodzi do awitaminozy, dość niełatwo jest ją wywołać u kur nieśnych. Jaja mają w przybliżeniu 12—13 mg choliny wig suchej masy, a zatem ogromne jajo zawiera mniej więcej 170 mg, prawie że jedynie w postaci fosfolipidów. Wynika stąd, iż zapotrzebowanie niosek na cholinę powinno być dość znaczne. Mimo to nawet przy długotrwałym stosowaniu diet syntetycznych, w zasadzie zupełnie pozbawionych tej witaminy, nie udało się wywołać u tych kur ani wyraźnego niedoboru, ani obniżyć zawartości choliny w znoszonych poprzez nie jajach.

Zobacz także: Kartony Z Tektury

Opakowania I Kartony

Stwierdzono, że istnieją ilościowe różnice w potrzebach pokarmowych kur różnych ras i rodów. Np do zapobieżenia encefalomalacji u kur ras ciężkich potrzebne są większe dawki witaminy E niż dla Leghornów. Na takiej samej diecie utrzymywane Leghorny odkładają więcej tiaminy w jajach niż kury ras ciężkich. Lamoreaux i Huttowi udało się wybrać dwa rody Leghornów odmiennie reagujących na niedobór ryboflawiny. Stwierdzono też uzależnione od rasy różnice w zapotrzebowaniu na kwas pantotenowy i witaminę B6. Obserwowano również różnice rasowe w zapotrzebowaniu na cholinę. We wszystkich tych wypadkach różnice ilościowe były stosunkowo niewielkie, toteż układanie specjalnych, odrębnych receptur nie wydaje się uzasadnione.

Zobacz także: Opakowania I Kartony

Informacje Marcelina

Wielkość zlecenia kurcząt na kwas linolowy zależy w dużej mierze od ilości tego kwasu w jaju i przyjętych stąd zasobów w świeżo wylężonym organizmie. Według badań Flopkinsa i Norrisa u kurcząt pochodzących z jaj o małej zawartości kwasu linolowego i żywionych dietami bardzo weń ubogimi, zapotrzebowanie na EFA w pokarmie ma możliwość wynosić ponad 1,4% mieszanki. Jeżeli kurczęta wylężone są z jaj o przeciętnym poziomie kwasu linolowego, tj. 10—15%, i otrzymują paszę o wartości energetycznej około 3100 kcal/kg, wystarcza im, w praktyce, około 1% kwasu linolowego w karmie. Menge i współpr. stwierdzili, że żeby zdobyć optymalną nieśność, masę (ciężar) i wylęgowość jaj, należy podawać ponad 250 mg kwasu linolowego na kurę dziennie. Jensen i współpr. wykazali, że zapotrzebowanie na kwas linolowy może dochodzić aż do 1,pięć% dawki. U kur zjadających dziennie 100 g paszy stanowi to 1500 mg na sztukę i dzień.

Zobacz także: Informacje Marcelina